Madde 256 – Müstecir mecuru kullanırken tam bir ihtimam dairesinde harekat ve apartman icarında bina dahilinde oturanlara karşı icabeden vazifeleri ifa ile mükelleftir.

 

Müstecir vuku bulan ihtara rağmen bu mükellefiyete daimi surette muhalefet eder yahut açıktan açığa fena kullanarak mecura daimi bir zarar iras eylerse mucir tazminat ile birlikte icar akdinin hemen feshini talep edebilir.

 

Mecurda,icrası mucire ait tamirata lüzum hasıl olduğu yahut üçüncü bir şahıs mecur üzerinde bir hak iddia ettiği takdirde;müstecir,keyfiyeti hemen mucire ihbar etmekle mükelleftir.Aksi takdirde zarardan mesul olur.

 

 

Madde 257 – Müstecir kirayı akit ile yahut mahalli adet ile muayyen olan zamanda tediyeye mecburdur.

 

Böyle muayyen bir zaman bulunmadığı takdirde,icar altı aylık yahut senelik ise her altı ayın mürurunda ve daha az bir müddet için ise beher ayın mürurundan sonra nihayet icar müddetinin hitamında verilmek lazımdır

 

 

Madde 265 – Müstecirin vefatı halinde gerek mirasçıları gerek muci,bir sene veya daha uzun müddetli icarlarda kanuni mehillere riayet şartiyle,en yakın vakit için tazminat vermeksizin akdin feshini ihbar edebilirler.

 

 

Hüsnü suretle ifa mükellefiyeti umumiyet itibariyle

 

Madde 390 – Vekilin mesuliyeti,umumi surette işçinin mesuliyetine ait hükümlere tabidir.

 

Vekil,müvekkile karşı vekaleti iyi bir suretle ifa ile mükelleftir. Vekil,başkasını tevkile mezun veya hal icabına göre mecbur olmadıkça veya adet başkasını kendi yerine ikameye müsait bulunmadıkça müvekkilünbihi kendisi yapmaya mecburdur.

 

 

Madde 391 – Vekil,selahiyeti haricinde başkasını tevkil ettikte onun fiilinden kendi yapmış gibi mesuldür.

 

Vekil,başkasını tevkile selahiyettar olduğu takdirde,yalnız selahiyetini kullanırken ve talimat verirken tekayyüt ve ihtimam göstermekle mükelleftir. Her iki surette vekilin kendi yerine ikame ettiği şahsa karşı haiz olduğu bütün hakları müvekkil,doğrudan doğruya o şahsa karşı dermeyan edebilir.

 

 

Madde 392 – Vekil,müvekkilin talebi üzerine yapmış olduğu işin hesabını vermeye ve bu cihetten dolayı her ne nam ile olursa olsun almış olduğu şeyi müvekkile tediyeye mecburdur.